Het is moeilijk uitleggen waarom ik nog eens bijna drie maanden te voet op pad wil. Mijn vrienden, die ik tijdens de tocht naar Santiago in 2018 leerde kennen, hoeven geen uitleg. Susi, Shyfra, Sanneke de beide Willi's en nog anderen, zitten met dat zelfde onbestemde verlangen.
Met zo een tocht neem je flink afstand van je normale levenswijze. Stappen wordt je hoofdbezigheid. Een dag niet stappen wordt een dag niet leven. Alleen, op een route die eeuwenlang werd gebruikt door pelgrims, handelaren en zelfs hele legers. Al sinds de tijd van de Franken volgen mensen het pad dat van Engeland, Noord Frankrijk of vanuit onze lage landen via Reims naar de toenmalige hoofdstad van de wereld leidt: Rome.
Het is niet als het plannen van een vakantiereis. Het pad deelt je dag in en niet andersom. Toevalligheden bepalen je keuze waar, wanneer en hoe je verder gaat, of integendeel, ergens halt houdt. Wel zeker is, dat de via Francigena mijn gids zal zijn.
Het is zo, ik geef mijn geliefden even een andere plaats in de dagelijkse rangorde. Maar geloof me vrij, tijdens zo'n tocht staan ze vaker dichter bij je, juist omdat je ze zo mist.
Met deze blog wil ik je deelgenoot maken van deze tocht. Want, hoe zeer ik me ook losmaak van het dagdagelijkse en met beide voeten letterlijk een tijdelijk onbekend pad bewandel, het gevoel gevolgd te worden behaagt en motiveert.
Op reis leer je niet allen over de plek waar je bent, maar vooral ook over de plek waar je vandaan komt. (-onbekend)