Met het idee vandaag toch een dertigtal kilometers te moeten stappen was ik al om 6h op pad. Net uit Verres ontmoette ik Franco. Niet die van Spanje wel een Italiaan uit Padova. Hij is gepensioneerde militair en heeft al heel wat tochten gemaakt, maar nog nooit buiten Italië. Hij praat ook enkel Italiaans, werkelijk geen enkel woord Frans of Engels of wat ook. Zijn echtgenote is dertig jaar geleden aan kanker overleden. Hij toonde me zijn trouwring en zei nooit te hertrouwen. Onze gesprekken bleven dus vrij beperkt maar we stapten de ganse dag samen. Een paar woorden en wat gebaren voldeden. Franco is deze tocht in Aosta begonnen en is nu aan zijn 4de dag bezig. Zijn wandelstok, die hij bij heeft, gebruikt hij enkel om de vele wegwijzers die we tegenkomen aan te wijzen, alsof ik ze niet gezien zou hebben.
Gisteren schreef ik nog dat de bergen me precies niet wilden loslaten. Wel, ze hebben het gehoord denk ik, een erg felle wind in de rug duwde me haast het dal uit. Gelukkig dat de wind er was want in de zon was het erg warm.
De tocht verliep erg goed en de omgeving was gewoon prachtig. De natuur, maar ook enkele markante bouwwerken, het fort van Bard,
De tweeduizend jaar oude Romeinse weg bij Donnas, de 'Via Del Gallie'
Onder de brug, eigenlijk gebouwd voor onze jaartelling, hangt een duivelspop. Dit naar de eeuwenoude legende van de bisschop uit Tours die terugkeerde van een bezoek aan Rome en de rivier niet over kon. De duivel bood hem aan op één nacht een brug te bouwen. Dit ten koste van de ziel van de eerste die de brug zou oversteken. Ze jaagden er de volgende ochtend een hond over. De woedende duivel liet de hond in de rivier belanden. Elk jaar wordt deze legende herdacht door de duivelspop onder de brug te verbranden.
In Borgofranco d'Ivrea nemen we afscheid. Franco heeft geboekt in een bnb iets voor het centrum van het dorp. Zelf slaap ik vannacht in een pelgrimshuis in het dorp zelf. Ik heb ook meteen geboekt voor morgen in een oude bnb in het dorpje Roppolo. Er was nog een kamer vrij. De erg vriendelijke gastvrouw belde me een half uurtje later om te vragen of ik mijn kamer wou delen met een zekere Franco uit Padova. Naturalmente... en ze was duidelijk opgelucht....en Franco ook denk ik.