Dinsdag 31 mei is de St. Bernardpas open gesteld. Dit gebeurt meestal einde mei hoewel door sneeuwval de datum soms wordt opgeschoven. Ik had er in elke geval op gegokt en ben blij dat ik er te voet over kan. In het andere geval ben je verplicht met openbaar vervoer door de tunnel te rijden.
Deze morgen zijn we met z'n drieën gaan ontbijten in de eetzaal van de katholieke parochie van Martigny. (Olivier, Patrick en ikzelf). Zoiets zie je bij ons niet. Samen met priesters en paters en broeders op rust aan de ontbijttafel. Ze bestempelden ons als 'les jeunes pèlerins.
Na de eerste kilometers scheidden onze wegen alweer. Ik volg de oude route, maar meer en meer komen beide routes ook weer vaker samen. Dat kan ook haast niet anders nu de vallei zich vernauwt. We volgen ook niet langer de Rhône stroom opwaarts, die net voor Martigny oostwaarts haar bronnen in de alpen terug vindt. Hier stroomt de Dranse wild naar beneden en klieft als het ware het dorpje Ossieres, waar ik me nu bevind, midden door.
De tocht naar Ossieres was zwaar, vaak langs erg smalle en rotsachtige paadjes. Af en toe regende het en ging het over wilde beekjes en watervalletjes verder omhoog.
Ik voel het in alle spieren en gewrichten. Een maand zware training achter de rug, en toch. Maar, wellicht recupereer ik snel en gaat het morgen weer verder omhoog. Minder kilometers maar wel weer heel wat hoogtemeters. We zien wel.
