Lac Léman.

Gisteren kwamen nog een 100-tal leerlingen aan in de jeugdherberg. Dat bracht natuurlijk heel wat leven met zich mee. Maar om 22h00 was het stil in dat grote ruime gebouw. Ik heb goed geslapen en na een stevig ontbijt trok ik weer op stap. Ik maakte dankbaar gebruik van het gratis bus-en metroticket, gekregen van de jeugdherberg, om Lausanne en de ochtendspits snel achter me te laten. Het bespaarde me meteen ook de 5 extra kilometers om terug op de route te geraken. Ik spoorde zo toch een eindje de stad uit. De verdere voettocht liep aanvankelijk langs het 'Lac Leman' oftewel het meer van Genève. 

Zo ook langs het 'Quai des Fleurs' in Montreux en het kasteel van Chillon. 

De rugpijn is er nog maar het vlot redelijk. In Villeneuve liet ik het grote meer  definitief achter me en zette verder koers naar Aigle, waar ik een kamertje heb geboekt in een b&b. Onderweg ontmoette ik Nicolas, een jonge leraar talen, die een weekje vakantie op de Via Francigena weg wandelt. Hij komt uit Fribourg (Zwitserland). We verblijven toevallig in dezelfde b&b. Nicolas stapt veel sneller dan ik en loopt al snel op me uit. Net voor aankomst kocht ik wat sla en pasta in de plaatselijke Lidl. De pasta kan ik in de microgolfoven opwarmen. Nicolas, die ik hier terug ontmoette, wou eerst ergens iets gaan eten maar vond mijn idee niet zo slecht en trok ook even naar de winkel waarna we samen aten in het gezellige zitkamertje in de kelder van de b&b.

Buiten is het intussen beginnen regenen. Dat zou wel eens een paar dagen kunnen aanhouden. Ik bevind me al tussen heel wat hoge besneeuwde bergtoppen. De echte klim naar de grote St Bernard is voor zaterdag en zondag, vanaf morgen gaat het geleidelijker omhoog. Ik heb de tochten al ingedeeld en overnachtingen al geregeld tot op de St Bernard nu zondag. De dagtochten beperk ik vanaf nu tot gemiddeld 15 km. Het moet plezant blijven.

Zwakke rug.

Als sinds mijn jeugd heb ik regelmatig last van rugpijn. Meestal een lumbago, zoals de artsen het noemen. Vrij onschadelijk maar heel vervelend. Uit ervaring weet ik ook dat ik best wat in beweging blijf. Zo ook nu. Sinds gisterenavond begon het weer. Hierdoor deze nacht rusteloos geslapen en me afgevraagd waar dit gaat eindigen. Met een tocht van 33km voor de boeg was ik er niet gerust in. Ik besloot de route een beetje te wijzigen zodat ik altijd in de buurt van de spoorweg naar Lausanne bleef. Het stappen ging vrij goed maar de pijn was er wel. Leve Dafalgan! Wetende dat me in Lausanne zelf nog wat kilometers wachtten besloot ik uiteindelijk in Penthalaz de trein te nemen tot Lausanne. 

Eenmaal in Lausanne wandelde ik naar de kathedraal. Volgens de gids een bezoek meer dan waard, onder andere voor zijn vermaarde orgel.  Ik besloot er mijn stempel voor vandaag te gaan halen. Wie Lausanne kent weet dat je in de stad zelf soms heel wat hoogtemeters moet verwerken. Het station ligt laag, de kathedraal heel hoog. Ik had het geluk dat er juist op de orgel werd gespeeld, gestudeerd eigenlijk. Het maakte meteen mijn dag helemaal goed. Wat een fantastisch orgelmuziek. 

Helaas is het videobestandje dat ik gemaakt heb te groot om in deze blog op te laden. Een foto kan wel.

Ik bleef nog even rondhangen en begaf me dan naar het 5 km, uit de richting gelegen 'Auberge de Jeunesse Suisses' van Lausanne. Misschien helpt dat jeugdige wat,.. voor mijn rug. 

Grens

Ontbijten kan op zo'n pelgrimstocht nooit snel genoeg gaan. Zo dacht ook Olivier, een 63 jarige vrolijke Bretoen. 

Olivier

Ja, we ontmoetten elkaar deze morgen aan het ontbijt en zijn samen vertrokken. Olivier is half april vertrokken vanuit Bretagne. Hij volgt de Via Francigena met de VF app. Hierdoor maakt hij heel wat kilometers meer dan de oude route die ik volg.  Vandaag liep het pad over een afstand van 11 km gelijk. We staken dan ook samen de grens met Zwitserland over.

Daarna volgde een spectaculair mooie tocht. Afdalend langs smalle paadjes volgden we de rivier L'Orbe. De rivier heeft een diepe kloof uitgesneden en stroomt wild richting het stadje Orbe. We passeren wankele bruggetjes en in rotsen uitgehouwde tunneltjes.

 Bij het gehucht Les Cleefs scheidden onze wegen. Ik volg de kloof verder tot Orbe. Sterk dalende met af en toe een steil klimmetje bereikte ik uiteindelijk mijn doel van vandaag, Orbe. Bijna 20 kilometer lang duurde de afdeling langs dit immens mooie maar soms gevaarlijke pad. 

Uiteraard heb ik even voor de Zwitserse grens roaming uitgeschakeld op mijn smartphone. Ik beschik in het hotelletje wel over wifi. Vandaar, toch een post vandaag. En, nog belangrijker, een WhatsApp gesprekje met Lieve.

.

Jougne

Giga blij dat ik het drukke en overvolle Pontarlier achter me kon laten. In alle vroegte wandelde ik de stad uit. Na enkele kilometers begon de eerste klim door de bossen naar het fort du Larmont Supérieur, van hier ook een prachtig zicht op het chateau de Joux in La-Cluse-et-Mijou.

Afdalen en weer stijgen. De bossen wisselen zich regelmatig met de open weiden. Hier is de koe koning. Met hun zware koe-bel vind men ze altijd terug. Op menige weide ligt het gemaaide gras al te drogen. Wachtend om als wintervoorraad te worden binnen gehaald. In de winter is de skiër hier koning. In de dorpjes staan de afgesloten en lege woningen te wachten op de ski toerist.

Mijn tocht eindigt vandaag in Jougne. Het laatste dorp voor ik morgen de grens met Zwitserland passeer. Net als ik aankom pakken dikke wolken zich samen boven het dorp. Laat het nu maar even regenen, ik zit droog. Op de valreep een hotelletje gevonden dat na een maand verlof vandaag terug opent. Allez vandaag zit ik op een goeie wei.  Ook voor morgen heb ik dan uiteindelijk kunnen boeken in een hotelletje.

1,50

1 euro 50 is de prijs van een busrit in deze streek. Ik ben zo in Pontarlier aanbeland. Een rustdag eigenlijk. De situatie is er niet veel op verbeterd. Het is lang weekend en ofwel is alles volgeboekt ofwel zijn de gastgevers zelf vertrokken. Gemeentelijke refuges zijn hier niet. Pas in Italië zou dit weer beteren. Inmiddels heb ik voor bijna 32 euro extra kosten aan telefoontjes gedaan. Morgen heb ik onderdak, overmorgen niet. Maar ik stap gewoon door en zie wel hoe het valt. Overmorgen ben ik in Zwitserland. De verblijfskosten zijn er een pak hoger. Toch heb ik voor de eerste dagen van de week al wat kunnen regelen. Ik ben vooral blij dat ik morgen verder kan stappen door deze mooie streek. Er zullen heel wat hoogtemeters moeten overwonnen worden. 

Ook vandaag niet stilgezeten, een bezoek aan de stad hoorde er gewoon bij. Even buiten de stad ben ik ook nieuwe rubber doppen gaan halen voor mijn wandelstokken, ik heb er al 4 versleten tijdens deze tocht.

Pontarlier

Het is verder nog zeer de vraag of ik volgende week in staat zal zijn posts te sturen, tenzij ik Wi-Fi verbinding kan gebruiken.  De roamingkosten in Zwitserland zijn haast onbetaalbaar. Ik denk pas volgende week vrijdag of zaterdag in Italië aan te komen, dan gaat het gewoon weer verder zoals nu.

Verlengd weekend.

De tocht naar Besançon verliep erg vlot. Er was wel wat klimwerk bij maar dat levert achteraf altijd prachtige panorama's op. Het zouden er morgen en overmorgen meer kunnen zijn maar het verlengd weekend zit wat dwars. Van de vele adressen die ik contacteerde waren de mensen zelf op uitstap, andere hebben dan weer familie op bezoek. De Mairie's zijn gesloten en daar hoop ik dan morgen wat info te krijgen. Hoe dan ook, ik ga niet zitten wachten tot morgen en heb besloten het normale traject van morgen gewoon over te slaan. Ik neem morgen vroeg de bus naar Pontarlier. Daar verblijf ik morgen in het F1 hotel, het enige wat vrij was. Van daar ga ik dan zaterdag weer verder te voet op stap en hoop nog net voor de Zwitserse grens een slaapstee te vinden. Duimen maar.

Uiteraard heb ik hier vandaag in Besançon niet stilgezeten en de oude stad bezocht.  

Het was niet meteen de mooiste stad, maar toch met enkele verrassende elementen zoals de citadel hoog boven Besançon. Verder was het prettig kuieren in de drukke straatjes in de buurt van de kathedraal. En nu zit ik op het dakterras 4 hoog in een appartementje gevonden via Airbnb. Maire Odile en het hondje Rebel zijn mijn hosts. 

 

Haute Saône

Vandaag betrekkelijk weinig kilometers. Het grootste gedeelte hiervan liep dwars door de uitgestrekte bossen van de Haute Saône. De boswegen en smalle paadjes sloten kilometers lang na elkaar aan. Tijdens deze tocht heb ik terug van schoenen gewisseld. De laatste twee weken heb ik gewandeld met lage schoenen omdat het terrein dat toeliet. Deze paden, met vaak diepe geulen en rotsige stukken vragen naar stevige hoge schoenen. Een korte route ook omdat ik de tocht naar Besançon best opdeel in twee stukken van 18 km. 36 km zou nu teveel zijn omdat na Besançon het zwaardere werk wacht. Stijgen. 

Voor morgen, donderdag, heb ik wel overnachting gevonden in Besançon, voor de dagen nadien is er wel een probleem. Zelfs na vijftien telefoontjes niets te vinden voor vrijdag en zaterdag in het gebied tussen Besançon en Pontarlier. Het is een erg dun bevolkt gebied met slecht één hotelletje dat volzet is. Drie refuges zijn volgeboekt en de overige zijn gesloten wegens de feestdag met verlengd weekend. Gewoon pech dus. Maar ik wacht af en beslis morgenmiddag bij aankomst in Besançon wat ik ga doen. Ik zal in ieder geval niet wachten tot maandag om mijn tocht verder te zetten.

Vandaag logeer ik bij een erg sympathiek koppel in Cussey sur l'Ognon. Ze wonen in een meer dan 100 jaar oude, inmiddels gerenoveerde boerderij. 

Ze zijn op pensioen en ook zij vertrekken morgen voor het weekend naar familie in de Ardèche. Ik denk dat er wel meer pelgrims moeite hebben om logies te vinden tijdens dit weekend.

Maire

Ik neem afscheid van de gastgevers en van Jean-Luc, de Franse pelgrim. Na enkele kilometers bereik ik de Saône die hier reeds ruim 100 meter breed is. 

Ze ontspringt in de Vogezen en maakt een bochtig parcours tot ze bij Lyon samen vloeit met de Rhône. Eenmaal de Saône overgestoken begint een mooie wandeltocht door uitgestrekte bossen met afwisselend open terrein en kleine dorpjes. Ze ogen allemaal netjes en verzorgd. Alle drukte is hier weg, de dorpjes liggen er vredig bij. Ook in de zomer want van toerisme is hier geen sprake. Het lijkt echt wel het dorpsleven van weleer en waarvan je, in België althans, nog weinig van terug vind. De dorpjes liggen ook veel verder uit elkaar dan bij ons in België. Zo verblijf ik nu in Frasne le Chateau, bij Marie Grenier die hier zelfs nog Maire is geweest (burgemeester) Ze heeft hier als burgemeester haar eigen kinderen mogen trouwen. Ze was dus twee keer maire - mère. Haar man is reeds 20 jaar overleden. Haar huisje zit vol brocanterie. Haar zwakte zegt ze. Nu ja, ieder zijn ding.

Ze heeft een heerlijk maaltijd klaargemaakt. Een plaatselijke worst geserveerd met aardappelen, sla en een saus van Cancoilotte, een streekkaas, die je zowel koud als warm kunt toevoegen. Wit wijntje erbij, meer moet dat niet zijn.

Uiteraard praten we wat na maar de vermoeidheid slaat toe.  Weer een mooie dag achter de rug. Op naar de volgende.

Kerkklokken

De klokken van de kerktoren in Leffond worden 's nachts niet stil gelegd zoals in de meeste andere dorpjes. Meer nog, een kleine beiaard speelt telkens een 8 tonen deuntje net voor de grote klok de uren slaagt. Niet zo goed geslapen gezien de venster direct op de kerktoren uitkijkt. Onweer maakte het plaatje dan helemaal compleet.

's Morgens heb ik wel een heerlijk omelet gebakken. Koffie, baguette erbij, ...dat was lang geleden. 

Tijdens de eerste kilometers zag ik de bui al hangen, letterlijk.  Net als ik in Champlitte toe kwam breekt de hel los. Schuilen geblazen. En toevallig precies op de plek waar Lieve en ik, samen met Raf, Yvo en Leentje heel wat jaren geleden hebben gepicknickt tijdens een motortour van Bourgogne naar de Vogezen.

Een straatje in Champlitte

Het bleef de rest van de dag erg wisselvallig. De tocht liep vaak langs departementale wegen, maar die bleven erg rustig met slechts af en toe een passerende auto of traktor. Ik ben nu in Dampierre s/ Salon en verblijf er in een kleine b&b. Er is nog een 75 jarige, erg sympathieke, pelgrim uit Parijs te gast. Zijn tocht eindigt deze week in Besançon. Ik vermoed dat ik de Nieuw Zeelanders, Neil en Tania, niet meer zal ontmoeten. Ook zij stoppen voorlopig als ze in Besançon toekomen. Er is ook nog een Spaans jong koppel onderweg. Ik heb ze drie dagen geleden even ontmoet. 

Ik hoopte hen nog te treffen om meer te weten te komen over hun tocht. Ze vertrokken in Gibraltar te voet door Spanje en Portugal naar Santiago. Daarna verder te voet naar Santander waar ze de boot namen naar Plymouth in de UK. Verder te voet naar Canterbury om daar dan de tocht aan te vatten naar Rome. Misschien zie ik ze nog wel ergens.

Valle de Saône

Ik heb heerlijk ontbeten in het hotelletje in Langres. Ook mijn lunchbox heb ik mogen vullen met het lekkers van het ontbijtbuffet. Al snel liet ik Langres achter me.

Stilaan brengt de tocht me naar de vallei van de Saône. Ik trok door velden en bossen langs menig pittoresk dorpje.

 Het is hier zo mooi dat je geen acht slaat op de vele kilometers die je stapt. Één enkel gehuchtje liet ik wel met plezier links liggen.

En zo eindigde mijn dag in Leffond bij Champlitte. Ik ben alleen in de 'gite de pèlerin'. Bernard heeft me een heerlijk avondmaal gebracht waarbij ik enkel nog de steak haché moet bakken. De rest is klaar. Vanuit de venster heb ik een mooi zicht op het dorpje. Een chat met Lieve en deze dag zit er weer op. 

Langres

 Het was me tijdens de vorige tocht al opgevallen dat de graangewassen hier amper een halve meter hoog worden. Zowel haver, gerst als tarwe. Zoals ik vermoedde zijn de zaden speciaal behandeld. Niet direct om de graan opbrengst te verhogen vertelde me de boer waar ik gisteren logeerde, maar wel om de strohalm kort te houden.

Er zijn haast geen gemengde boerderijen meer waardoor het stro niet meer wordt gebruikt in de veeteelt. De boeren moeten tegenwoordig al meteen bij het inzaaien aangeven aan de voedingsindustrie hoeveel product ze kunnen leveren. Daarbij moeten ze uiterst zorgvuldig de verkoopprijs bepalen. Eenmaal die is afgeven, kan ze niet meer gewijzigd worden, wat de marktsituatie achteraf ook zal zijn. Zo weet men nu al dat de voedingsindustrie veel meer winsten zal maken nu de prijzen op de markt de hoogte ingaan door het conflict in Ukraine. De boer zelf zit vast aan de prijs opgegeven voor het conflict startte.

Terug naar de tocht. Vooral afwisselend heel mooi en haast enkel via veldwegen.

Heel even moest ik een drukke weg volgen bij het oversteken van de samenkomst van de autosnelwegen uit Lille en deze vanuit Nancy.  

De tocht was bij momenten wel pittig te noemen, vooral bij het uitgaan van de vallei bij Saint Ciergues en nadien bij Langres dat hier op een eenzame hoogte van 480 meter de hele omliggende streek overschouwt. 

Langres kende ik al, Lieve en ik hebben de stad al eerder bezocht. Ik haalde mijn stempel en trok de stad uit naar een hotelletje waar ik voor een nacht geboekt heb.

Wikken en wegen

 Steeds meer kom ik tekens tegen dat ik me op de Via Francigena bevind. De bordjes met wegwijzers worden geplaatst door vrijwilligers die wel onder controle werken van de vereniging Via Francigena Frankrijk, gevestigd in Reims. Er werd een app ontwikkeld met alles wat je nodig hebt tijdens de tocht (route - overnachtingen enz.,) tot Rome.

Er is wel het probleem dat je, voor wat Frankrijk betreft, de voorgestelde route wel erg kritisch moet bekijken. Ik had thuis al berekend dat als je die route volgt je 4 tot 5 dagen langer over doet dan wanneer je de eigenlijke route, zoals ze door Sigeric beschreven, volgt. Daarom heb ik me de boeken van Ben Theunissen aangeschaft. Ik heb digitale versies op mijn smartphone en kleine tablet geladen.  Ik heb tot nu trouw deze route gevolgd maar.. vandaag niet. Oorzaak ligt bij mijn keuze aan overnachtingsplaats. De ene lag te dichtbij, de andere te ver.

Daarom heb ik zelf deze route wat aangepast om tot in Mormant te geraken. Met Ben's route moest ik 33 km stappen, met deze van VFF zelfs 37 km. Het zijn er precies 29 die ik vandaag heb afgelegd.

 Tijdens de tocht vandaag veel minder zon ook. Soms zag het ernaar uit dat me een storm of fikse bui te beurt zou vallen. Het bleef bij twee mini regenbuitjes. Tegen het einde kwam de zon er weer vol door en werd het erg warm. Maar ik was om 14h al op mijn bestemming en bevind me nu in een erg mooie gite, beschermd tegen elk soort weer. Morgen volg ik weer trouw de aanwijzingen van Ben Theunissen. Het eigenlijke plan was wel om morgen  via het dorpje Saint-Loup-sur-Aujon te stappen omdat mijn jongste broer er al geruime tijd verbleef. Maar hij werd verleden week door zijn congregatie terug geroepen naar het klooster in Bierbeek. Wel erg jammer.

Mirakel

De omgeving is totaal verschillend met die van de vorige week. Ik laat de laatste vignobles van de Champagne achter me. Het pad slingert zich handig tussen de steeds hogere heuvels door.  Het is zo aangenaam terug meer door het bos te kunnen stappen. Ik bereik zo, vrij snel, de enorme abdij van Clairvaux. 

Het is een aaneensluiting van vele gebouwen omringd door een metershoge eeuwenoude muur.  Het centrale gedeelte wordt sinds Napoleon gebruikt als gevangenis. Op een kruispunt even verderop ontdek ik zowaar een terrasje. Die kans mag ik niet laten liggen en ik bestel er een biertje terwijl ik wordt aangesproken door een Nederlands koppel op doorreis met een camperbusje.

Zelf bestelden ze elk een tasje koffie. Ze waren danig onder de indruk van mijn intentie te voet naar Rome te trekken dat ze er op aandrongen mij m'n biertje te betalen wat ze ook deden. Er gebeuren dus nog mirakels.  Twee uurtjes later was ik op mijn bestemming. Ik slaap vannacht in een tent.

 In een aanpalend schuurtje krijg ik een avondmaal voorgeschoteld als geen ander. Een heerlijk voorgerechtje, als hoofdschotel een vispannetje met rijst en een amandeltaartje als nagerecht. Een glaasje rosé en twee biertjes. Ik betaal net geen 40 euro voor alles. Twee mirakels dus vandaag. 

Ze voorspellen onweer voor vannacht of morgenvroeg.  Geen nood, als het te erg wordt kan ik naar binnen vluchten. Afwachten. 

Zouden die Hollanders geweten hebben dat mijn biertje evenveel kost als twee koffie's?