con noi quattro

Voor ik verder ga met het verslag van de dag .. Dankjewel voor de reacties, het is altijd leuk om ze te krijgen en te lezen. Ik reageer hier meestal niet direct op maar ze raken me weldegelijk. Het is echt leuk te weten dat je gevolgd wordt. Ik heb al eens een zeldzaam gevoel van heimwee. Het is nochtans geweldig om te doen, om deel uit te maken van die kleine groep mensen die deze Via Francigena willen volgen, maakt niet uit hoe, hoelang of waar. Je komt onderweg alle soorten en slag tegen, maar één ding hebben ze gemeen, ze beleven de via Francigena. Lieve is mijn trouwste volger, en raar maar waar, ondanks dat we elkaar heel erg missen is ze ook mijn sterkste motivator. 

Vandaag stap ik verder door de rijstvelden, hoewel, ik heb de indruk dat de streek toch stilaan verandert. De paden doen ook meer denken aan de zandwegen bij ons in de Kempen. Rijst wordt hier al sinds 1400 gewonnen. Het water, dat uit de bergen komt,  wordt met honderden kanalen en kanaaltjes door het land geleidt. De rijstbouw heeft het oorspronkelijk landschap danig veranderd. De boerderijen, als ik ze zo noemen mag, liggen er meestal verlaten, troosteloos en kleurloos bij.

 Maar schijn bedriegt, want achter de muren, op de binnenpleintjes liggen soms verrassend mooie tuintjes. Ook de dorpjes hebben dat schijnbare troosteloos uitzicht, maar, hier leeft men achter de muren of in één van de koffie bars.

Intussen hebben zich hier zowaar een paar groepjes gevormd onder de pelgrims. Je komt er haast niet onderuit. De overnachtingsplaatsen zijn zo beperkt dat je elkaar de volgende dag weer ziet, en dat schept een band. Aangekomen in het dorp Garlasco zat Franco me al op te wachten op een bank in de speeltuin van dit stadje. We besloten te wachten op de twee dames die ook gisteren in dezelfde abdij sliepen. We hebben intussen afgesproken de volgende dagen dezefde tocht te maken. Ik vind het op zich ok, maar overdag wil ik alleen lopen.

 We hebben telefoonnummers uitgewisseld en zullen elkaar op de hoogte houden als er problemen mochten opduiken. We maken 's avonds samen de planning maar lopen individueel. Voor mij mooi meegenomen als enige niet Italiaans sprekende. 

Laurence is Frans van nationaliteit. Ze stapt erg traag en zal wellicht altijd als laatste toekomen. Loredana en Franco zijn op een top Italianen. Ze kwebbelen er duchtig op los. En zo krijg ik terug wat meer tijd voor mezelf want Franco heeft duidelijk nood aan gezelschap tijdens het wandelen.

Intussen blijven de vele muggenbeten me danig vervelen. Morgen zal ik in Pavia een beter middeltje tegen de jeuk zoeken. Overnachting is voor de komende drie nachten geregeld. En misschien zit er dan een boottochtje in om de Po over te steken. Maar da's voor later.